Śniadecki Jan (1756-1830), polski astronom, matematyk, geograf i filozof, brat J. Śniadeckiego. Jeden z najwybitniejszych uczonych okresu oświecenia. Kształcił się w Akademii Krakowskiej, a także w Getyndze i Paryżu. Od 1781 profesor Akademii Krakowskiej, założyciel Obserwatorium Astronomicznego i Stacji Klimatologicznej w Krakowie (1792-1803). W 1806-1825 profesor, w 1807-1815 rektor uniwersytetu w Wilnie, a także dyrektor obserwatorium astronomicznego. W 1801 członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w 1808 członek Petersburskiej Akademii Nauk. Opublikował „Geografię, czyli opisanie matematyczne i fizyczne Ziemi „(1804). Jako jeden z pierwszych uczonych polskich przeciwstawił się filozofii spekulatywnej, oderwanej od empirycznych podstaw. Filozofię rozumiał jako psychologiczne badanie struktury umysłu. Twórca polskiej terminologii matematycznej i astronomicznej. Odkrył (niezależnie od H.W. Olbersa) planetoidę Pallas. Pionier rachunku prawdopodobieństwa w Polsce. Zwolennik uniezależnienia moralności i nauki od religii. Przeciwnik romantyzmu, zwolennik klasycyzmu („O pismach klasycznych i romantycznych”, w „Dzienniku Wileńskim” 1819). Główne dzieła: „Filozofia umysłu ludzkiego” (1821) oraz wydany na podstawie rękopisu: „Ród ludzki” (1959).
Śniadecki Jędrzej (1768-1838), chemik, lekarz, fizjolog, publicysta polski, brat J. Śniadeckiego. Profesor Szkoły Głównej w Wilnie: w latach 1797-1822 – chemii, w 1826-1832 – medycyny, od 1832 – Akademii Medyczno-Chirurgicznej. W 1819 współzałożyciel Towarzystwa Szubrawców, założyciel Towarzystwa Lekarskiego Wileńskiego. Pracował nad teorią procesów rozpuszczania. Odkrył ruten (nazwany przez niego westem w pracy „Rozprawa o nowym metalu w surowej platynie odkrytym”, 1808), odkrycie nie zostało jednak oficjalnie potwierdzone. Wprowadził polskie słownictwo chemiczne, napisał pierwszy oryginalny podręcznik chemii w języku polskim:” Początki chemii” (tom 1-2, 1800). „Nowatorska Teoria jestestw organicznych” (tom 1-2, 1804-1811) miała wiele wydań, także obcojęzycznych.
